Eski Tip Pencere Çerçevesi: Ananemin Evi’nin Gözbebeği

Eski Tip Pencere Çerçevesi: Ananemin Evi’nin Gözbebeği

Ananemin evi benim için sadece bir fiziksel mekandan ibaret değil; orası, çocukluğumun en güzel anılarını barındıran, geçmişle geleceği birleştiren bir zaman tüneli gibiydi. Evin her köşesi, her eşyası, her anısı bir hikaye anlatıyor gibi gelirken, o eski tip pencere çerçeveleri ise bu hikayenin en görkemli parçalarından biriydi.

Ev, köyün en yüksek tepesine kurulmuş, çevresinde yeşilin tonlarının hâkim olduğu, sessizliği ve huzuru ile tanınan bir yerdi. Evin cephelerinde yer alan o ihtişamlı eski pencere çerçeveleri, adeta zamanın durduğu noktaların simgesi gibiydi. Her biri ayrı bir ruh taşıyor, anıların içine çekiyordu.

Çocukluğumun yaz aylarında, arka bahçede oynarken pencere çerçevelerinin zarif detaylarına hayran kalırdım. Kimi zaman çiçeklerle bezeli perdeler ardında ninemin mutfaktan çıkardığı mis gibi yemeklerin kokusunu burunlarımıza kadar getirirken, kimi zaman da kış aylarında pencere kenarındaki beyaz buz sarkıtlarının büyüsüne kapılıp kalırdım. Bu çerçeveler, evin ruhunu ve ninesinin yaşam tarzını yansıtan birer aynaydı.

Eski tip pencere çerçeveleri, yalnızca işlevsel bir unsur değil, aynı zamanda estetik bir tasarım harikasıydı. Ahşap malzemeden yapılan bu çerçeveler, zamanla daha da değerlenmiş, çatlayan, yer yer renk değiştiren yüzeyleri ile yaşanmışlığın izlerini taşıyordu. Her bir çatlak, her bir peeling, yılların evin üzerinde bıraktığı birer hatıra gibiydi. Bu nedenle, pencere çerçevelerinin her biri, birer sanat eseri olarak algılanmaya başladı gözümde.

Ananemin yaptığı pek çok şeyi pencerenin önünde izlemek benim için sıradan bir etkinlikten öte, bir ritüeldi. O, mutfağında yemek yaparken, gözlüğünün ardındakilerin beni gördüğünü bilmeden içten gülüşler atarak geçmişte yaşadığı anılarını benimle paylaşıyordu. İçeriye dolan güneş ışığı, o eski çerçevelerden süzülerek evin sıcaklığını artırıyor, hayatın içerisinde kaybolduğumuz anları daha da değerli hale getiriyordu.

Ayrıca, o eski pencere çerçevelerinin açık olduğu günlerde, dışarıdaki doğanın sesi içeriye dolup taşarken, ninemin anlattığı masallar daha da bir anlam kazanıyordu. Kuşların cıvıltısı, rüzgârın ağaçları hışırdatması, evin ruhu ile birleşerek benim için adeta bir melodi oluşturuyordu. Pencere çerçevesinin kenarındaki çiçekler, bu melodiyi güzelleştiren birer nota gibi hissediliyordu.

Sonbahar geldiğinde, çerçevelerin ardında sararan yaprakların dansını izlemek ayrı bir keyifti. Doğanın sonbahar renklerine bürünen görüntüsü, pencere çerçevelerinin dışından içeriye vurduğunda, sanki evin içerisindeki tüm duyguları ve anıları yeniden canlandırıyordu. O anlarda, geçmişe dair belli belirsiz hatıralar aklımda beliriyor, ninemle geçirdiğim zamanların kıymetini bir kez daha anlıyordum.

Zaman ilerledikçe, ninemin evi evlatlarına devredildi, fakat o eski tip pencere çerçeveleri, hala oradaydı ve ananemin sessiz anılarına şahitlik etmeye devam ediyordu. Belki de en büyük hazine, bu çerçevelerin ardında gizlenen anılarda saklıydı. Evi ziyaret ettiğimde çerçevelere dokunmak, onlarla sohbet etmek, bana çocukluğumu yeniden yaşatıyor ve zamanın nasıl geçtiğini unutturuyordu.

eski tip pencere çerçeveleri, Ananemin Evi’nin yalnızca bir parçası değil, ruhunu oluşturan en önemli öğelerden biriydi. Hem geçmişin izlerini taşıyan hem de geleceğe dair umutları barındıran bu çerçeveler, birbirinden farklı hikayelerin tanığı olarak kalmaya devam ediyor. Evin tarihi boyunca her biri, ananemin hayatına, mutluluklarına, hüzünlerine ve en önemlisi sevgisine eşlik etti. İşte bu yüzden, o eski pencere çerçeveleri benim için daima evin gözbebeği olarak kalacak.

Eski tip pencere çerçevesi, zamanla estetik önemini yitirmiş olsa da, anıların derin köklerine bağlanan bir simge olarak kalmaktadır. Ananemin evinin gözbebeği olan bu pencere çerçevesi, yalnızca bir yapı elemanı değil, aynı zamanda bir geçmişin hikayesini anlatan bir anı defteridir. Sonbaharın rüzgarlarıyla oynayan yaprakların dansını izlerken, bu pencere aracılığıyla dış dünyanın renklerini, seslerini ve ruh halini öğrenmek mümkündü. Pencereden süzülen ışık, evin içinde yankılanan sıcak anıları aydınlatırdı.

Çerçevenin ahşap dokusu, yıllar içerisinde birçok kışın sert soğuklarına ve yazın yanıcı güneşine maruz kalmış olsa da, dayanıklılığını korudu. Oya gibi işlenmiş ayrıntılar, sağladığı estetik tümlemeleriyle birlikte evin mimarisine güzellik katıyordu. Her çatlak, her renk değişikliği, geçmişte yaşanan keşkelerin veya mutlulukların bir anısıydı. Çerçevenin içindeki pencere, bazen ananemin güler yüzlü haliyle, bazen de suskun saatlerin derin yalnızlığıyla karşılaşmamıza olanak sağlardı.

Her ziyaretimizde, bu pencerenin altında oturup, ananemin anlattığı masallara kulak kabartırdık. Yıllar, ananemin hikayelerindeki eski zamanları canlandırırken, pencereden dışarı bakan gözlerimiz, o hayal dünyasında kaybolurdu. Ananemin sesi ve pencereden gelen doğal ışık, hayatın en kıymetli anlarıyla dolu bir sahneyi oluşturarak bizi büyülemeyi başardı. Bu basit ahşap çerçevenin ardında gizlenen zengin bir geçmiş, her nesil için farklı bir anı ve duygu dünyası oluşturdu.

Zamanla ananemin evi, bizler için sadece bir ev olmanın ötesine geçerek, anıların, sevginin ve paylaşılan hikayelerin bir simgesi haline geldi. Her yaz tatilinde bu çerçeve aracılığıyla ananemizle geçirdiğimiz zamanlar, hayatımızın en değerli anları oldu. O günlerin özlemi, pencereden bakarak gördüğümüz her ağaç ve her kuş tüyüyle birlikte, kalbimizde bir yer edindi. Çerçevenin sadeliği ve duru güzelliği, hayatın karmaşası içinde bize bir huzur sundu.

Evin içerisindeki atmosfer, eski plaklardan yayılan melankolik melodilerle birleştiğinde, penceredeki manzaranın da etkisiyle unutulmaz bir atmosfer yarattı. Yağmurlu bir günde pencerenin tüm damlalarını izlerken, dışarıdaki ulu ağaçların gölgeleri içeriye düşerdi. O anların büyüsü, anı defterimizdeki sayfa sayfasını dolduran kelimeler kadar kalıcıydı. Eski tip pencere çerçevesinin sağladığı bu bağ, zamanla kaybolsa bile, içimizde bir yerlerde saklı kalacaktır.

ananemin evi ve o evi süsleyen eski tip pencere çerçevesi, geçmişten günümüze taşınan bir mirastır. Hayatın getirdiği her değişim, bu çerçevenin hikayesini etkilemiş olsa da, onun özündeki değer hiç değişmeyecek. Geride bırakılan sadece bir pencere değil, aynı zamanda paylaşılmış sevinçler, özlemler ve unutulmaz anılarla dolu bir dünya var. Ananemin evinde her bir anı, bu gözbebeği pencerenin arkasında hayat bulmuş durumdadır.